Als Nina en ik wakker worden lijkt de meeste energie wel verdwenen. Een goede kop cappuccino later besluiten we even een rondje buiten te gaan fietsen, alles op het gemakje. Wat lijkt die warme baan ver weg als we door de resten sneeuw fietsen. Een warme douche, een kinderfilm en wat dondaldduckjes later vertrekken we naar de baan, weer vol met energie.
Ik doe mijn gewoonlijke warming up, klets wat en maak mij op voor de laatste koers van 2014. Met zelfvertrouwen van afgelopen toernooi en een plan in mijn kop. Niets meer bleek nodig, ik fietste, deed mijn ding en reed met nog 8 ronden op het ronden bord weg. Alleen. Trappen, was dit wel slim, blijven trappen, weetje hoelang 6 ronden is, trap nou, huh ik heb een halve ronden, gewoon trappen, Peter Mohlman, Fred Buitenhuis, Fulco van Gullik waar zijn jullie als ik jullie nodig heb, blijf nou trappen, nog 2,5 ronden ofwel 675 meter, kom op trappen, huh het peloton, het peloton(!), blijven trappen, ik ga het flikken, trappen, de bel, de bel(!), maar blijven trappen, nog even kijken.. Niemand! En zo storm ik met 2 handen in de lucht naar mijn 2de nationale titel op de scratch!

Niemand weer waarom, maar vandaag staan de achtervolging EN de puntenkoers op het programma. Er is niets aan te doen dus leg ik mij bij de situatie neer. Zonder gerichte training op de achtervolging begin ik aan mijn rit tegen de klok en Bianca Lust. Zoals gewoonlijk start ik veel te hard en val dan ook ouderwets stil. Met een tijd van 3.53,2 ben ik tevreden en ben, om onduidelijke redenen, dol gelukkig dat ik vanavond mij nog een keer aan gort mag fietsen in 3km.
Tussen deze twee ritjes race ik nog even naar huis om wat te eten en even mijn gedachten te verzetten. In de avond plaats ik opnieuw mijn fiets in de startmachine tegelijkertijd met Judith Bloem. We moeten het wederom uitvechten om de 3de en 4de plaats net als vorig jaar. De uitslag is in mijn voordeel en mag weer een bronzen mediale ophalen! Kirsten Wild wint de grote finale van Amy Pieters en zo is de top vier exact gelijk aan die van 2013..

Na twee uurtjes "chillen", adem zoeken en slap kletsen over de koers mag ik nogmaals aan de bak; de puntenkoers. Een onderdeel waarop ik meestal niet veel weet klaar te spelen. Tijd voor verandering dus! Ik rijdt een goede koers, pak 2 keer het volle aantal punten en kruip hierdoor langzaam naar het podium. Nina Kessler, mijn huisgenootje tijdens dit NK, en ik zijn aan elkaar gewaagd maar Nina blijkt in de laatste sprint waarop het aankomt overduidelijk de snelste. Zei pakt het brons en ik grijp er met een 4de plek net naast. We mogen samen naar het podium voor de bronzen plakken, tevreden naar huis en lekker slapen!

Het programma is omgegooid dit jaar, van de 4 dagen NK baan zijn er nog 3 over. Waar we eerder starten met de puntenkoers is nu de koppelkoers als eerste aan de beurt.
Met Sigrid Jochems aan mijn zeide start ik dit jaar, één keer samen getraind maar we hebben er beide vertrouwen in dat het wel goed moet komen. Met de insteek dat we niets hebben en dat het leuk zou zijn om wat te pakken starten we de race. Na de eerste sprint doen we meteen mee voor het podium, goud blijft altijd ver uitzicht. De koers word met overmacht gewonnen door het koppel Amy Pieters/Kelly Markus. Sigrid en ik strijden tot de laatste sprint tegen Nina Kessler/ Nicky Zijlaard maar het mag niet baten, zei winnen zilver en wij gaan tevreden met een bronzen plak naar huis!

Na een leuk weekend Manchester was het nu gewoon weer te doen in Alkmaar. Het vernieuwde omnium stond op het programma. In plaats van te starten met de 250 meter mochten we nu allereerst aan de bak met de scratch.
Laten we het er op houden dat het niet mijn beste scratch ooit was en ik moest een 7de plek achter mijn naam accepteren. Ik was kwaad, ik had dom gereden en dacht het hele omnium verpest was. Een klein licht puntje in dit verhaal is dat ik zo kwaad was dat er geen ruimte was om zenuwachtig te zijn voor de achtervolging. Waar ik vervolgens een mijn beste tijd ooit op reed in Nederland. 3.50,1 en hiermee achter Kirsten Wild 2de werd. Echt lang de tijd om daar blij mee te zijn was er niet, de afval koers werd mijn volgende slechte onderdeel en moest 5 dames voor mij dulden. Op een 4de plaats sloot ik de eerste dag af.
De 2de dag begon met een goede 500m en gaf ik vervolg met een slechte 250 meter. Ik stond met in gaan van de alles beslissende puntenkoers 4de. Op een 4 tal punten achter op Kelly Markus en achter mij was het gat ook al niet zo groot. Alles was nog mogelijk. En dat bleek ook, ploeggenoot Judith Bloem pakte een ronde en stond in eens 3de terwijl ik terug zakte naar de 5de plek. Echter een uitval waarbij Kirsten Wild en Judith bij betrokken waren liet de op dit moment zilvere Nina Kessler ook niet gebeuren. Nina en ik sloten aan bij Kirsten en Judith en op eens was het podium voor mij weer in zicht. Ik moest nog een klein aantal punten nemen op Judith en kon zo het brons veroveren achter Nina en Kirsten. Eind goed, al goed!

Doeii Winanda

Net als vorig jaar kreeg ik dit jaar de kans om een 3 tal wedstrijden te rijden tijdens de "revolutions" in Engeland. Vrijdag reisde ik samen met sprinter Jeffrey Hoogland naar Manchester waar ook Wim stroetinga was. Met zijn 3en trainde we later op de dag nog even op de baan. Na een lekkere avond maaltijd op tijd naar bed voor de lange zaterdag die ons te wachten stond.
De wedstrijden gingen goed, uitslagen wist ik in de scratch, puntenkoers en afval koers niet te realiseren. Wel wist ik in zowel de scratch als de puntenkoers een aantal keer een mooie uitval te plaatsen, helaas mocht dit dus niet baten.
Na een een leuk weekend gingen we zondag weer voldaan naar huis!

Doeii Winanda

In navolging van het succes vorig jaar werd er ook in 2014 gestreden voor de Nederlandse titels ploegenachtervolging en teamsprint. Samen met Judith en Michelle zochten we naar een 4de ploeggenootje, helaas lukte dit niet.
Dan maar met 3 dames sterk starten dan dus maar, dat ging goed. Al waren we tegen 2 teams die gewoon met 4 dames starten niet goed genoeg. We noteerden een keurige 3de tijd en moesten dus strijden om het brons, in deze race wisten we onze tegenstanders in te halen. Met zijn 3en dus een mooie Bronzen plak om onze schouders en hopelijk volgend jaar een trapje hoger met een complete ploeg!

Doeii Winanda

Na een tijdje radio stilte is het baanseizoen weer geopend. Als eerste wedstrijd was het NK officieus derny. Wat werd verreden in het weekend van Bike Motion waar ik 3 jaar sta voor Tacx. De poging beide activiteiten te combineren was geen succes. ik haalde de finale maar daarin werd ik voor mijzeld teleurstellend 5de. Helaas pindakaas.

Tijdens het 3 banen toernooi in Apeldoorn ging het stukken beter! Met een stuk meer deelnemers aan deze wedstrijd dan vorig jaar werd er ook een stuk harder gereden. Samen met Kelly Markus wist in in de scratch een ronde te pakken en haar in de sprint te verslaan! De afvalkoers reed ik dom en sterk en werd nu net geklopt door Kelly. de afsluitende puntenkoers van vandaag werd niet echt een succes, ik was al redelijk op en moest mijn meerdere erkennen in de sterk rijdende juniore Merel Hofman. Overal won ik vandaag wel, kortom een leuke goede dag en ik weet weer waar ik sta.
Op de baan staan de komende periode redelijk wat wedstrijden gepland waaronder het NK ploegenachtervolging, NK omnium en natuurlijk het grote NK in December!

Doeii Winanda

De laatste en naar alle waarschijnlijkheid zwaarste etappe op papier. Het hoogteprofiel en de minieme verschillen in het klassement zouden het zwaar gaan maken.
Al na 8 en 12 km waren de enige 2 boni sprints vandaag. Vera Koedoder won de eerste en was door de sprint weg met de nummer 2 in het klassement. Echter reed deze Amerikaanse lek en was haar ploeg daarna op achtervolgen aangewezen. Henriette, Roos en Moniek konden in eerste instantie mee met de eerste groep. Judith, Nike en ik werden gelost. Nog even sloten we terug aan maar op de langste klim van de dag was het voor ons drieën weer gedaan. Deze 2 dames brachten mij naar de finish, ik zat helemaal kapot en zonder hen was dit niet gelukt! Maar voor ons was het echte koersen hier al over.
Moniek belanden in de eerste grote groep op deze klim. Henriette en Roos vochten nog lang mee voor de overwinning. De Amerikanen waren echter te sterk voor hen op de beruchte Vapenga die 3 keer overwonnen moest worden. Samen met o.a. Koedoder waarmee ze in een groepje zaten bleven ze echter vechten. Sterk genoeg waren ze samen wel om de jongere trui van Henriëtte veilig te stellen! Met ook nog een 6de plek voor Henriette met roos daar vlak achter een heel mooi resultaat! Moniek won het peloton sprintje nog en werd hiermee 14de.

Met de jongere trui, een 5de, 8ste en 12de plaats in het klassement, een etappe overwinning en een 3de plaats een zeer succesvolle week!
Helaas kende deze ook tegenslag door de sleutelbeenbreuk van Lotte. Beterschap!
Adrie, Jan, Jeroen en Wim bedankt voor alle hulp!

Doeii Winanda

Voor vanmiddag stond een pittig rondje van 18 km met 2 serieuze klimmen op het programma waarop 5 keer gesprint werd voor bergpunten. Ook waren er 2 maal boniseconden te verdienen met bij behorende prijzen. Genoeg te doen dus!
Bij aankomst verkende iedereen de kasseien aankomst voor dat we met een heerlijk zonnetje vertrokken(voor het eerst deze dagen!)
Meteen reden we in een lekker tempo de eerste berg over met Judith op kop. Op de tweede berg waar de bergpunten lagen werd flink door gefietst maar maakte niemand echt het verschil. In de derde omloop reden er 4 dames weg, zelf zat ik opgesloten. Geërgerd zei ik dit tegen Moniek die me er meteen langs liet, vrij makkelijk sloot ik aan bij de 4 met nog 1 andere dame. Met 6 weg, om te controleren was mijn gedachten. Want als we mee zitten hoeven we het straks niet dicht te rijden, simpel leek me. Maar na een ronde en met een dikke minuut voorsprong begon ik andere gedachten te krijgen. In eerste plaats "wat doe ik hier"(dit vroeg ik ook nog aan Jan, de dienst doende verzorger), in tweede plaats "dit kan wel eens leuk worden". Al dachten mijn benen hier anders over. Met wat slim geklets met mijn 4 over gebleven medestanders werd de samenwerking beter en beter. 2 klimmers, 2 hard rijders en een koersdomme Tsjech, we hadden elkaar nodig en dat wisten we allen prima. 2 minuut en 45 seconden, wat hadden mijn benen graag lekker in het peloton gezeten. Maar wat wou mijn hoofd graag doen wat ik deed. Mijn focus ging uit naar het tweede. Ik won de premiesprint, je weet nooit waar het goed voor is! Voor mijn zelfvertrouwen in ieder geval. Wim kwam kletsen, ik gaf Jan in de laatste aanloop "een box". Ik lachte nu van oor tot oor, terwijl ik nog 16 km moest fietsen. Ik moet zeggen, ik was best zelf verzekerd. De laatste klim kwamen we ook met 5 over, zo een kans had zich lang niet voorgedaan voor mij. De enige gedachten die ik nog had was dat ik mijn hoofdkoel moest houden. Dat lukte tot ik in mijn remmen kneep. Ik wist ik niet of ik moest huilen of lachen of schreeuwen. Ik deed geloof ik alles tegelijkertijd. De laatste kilometer was alles perfect gegaan en won met ruim verschil van mijn 4 medestanders de etappe! Niet minder belangrijk de 3 dames behielden hun top tien klasseringen en Henriette behield haar trui. Een lekker dagje voor hun in het peloton dus! Moniek en Henriette sprinten ook nog top tien.

Op naar de laatste dag maar voor ondertekende kan deze etappe koers niet meer stuk!

Doeii Winanda

Een dubbele dag vandaag, eerst een tijdrit in Polen van 17,8 km en daarna een etappe van ruim 90 km. Genoeg te doen dus!
De tijdrit werd verreden over een heuvelachtige weg, met een keer punt en 2 bochtjes. Ja, dat is inderdaad net zo saai als het klinkt. Geen spannende verhalen over boni sprints en hoge bergen dus. Henriette verstevigde haar positie in het jongeren klassement met een 7de plek terwijl Moniek knap 8ste werd. Langebaan schaatsster Martina Sablikova won de tijdrit terwijl Vera Koedoder het geel pakte met een minieme voorsprong.

Er werd gegeten, gerust, een hoop gespeculeerd over middag etappe en toen mochten we weer.

Doeii Winanda

Een dag met regen en zonneschijn was voorspeld rondom Krasna Lipa en startplaats Rumburk. Voorgeschoteld stonden een heen rit naar Krasna Lipa en daar 2 rondes met de beruchte Vapenga. Daarna terug naar Rumburk en daar nog 4 plaatselijke ronden met een verraderlijke klim.
In de stralende zon vertrokken we met 7 gemotiveerde dames voor 100 km. Judith was er gebrand op om het beter te doen dan gister, ze nam meteen kop. Dus die missie was snel geslaagd. In de aanloop naar de Vapenga nam ik die dankbare taak over. Onze 4 dames die goed stonden in het klassement werden zo keurig afgezet. In de tweede ronden lukte het Judith en mij het ook de meiden goed neer te zetten. Ze zaten allemaal keurig in de eerste groep. Moniek won ook nog het sprintje voor de secondes en de premie! Echter lieten ze bijna iedereen weer aansluiten en kwamen we als gesloten peloton terug in Rumburk. Op de plaatselijke ronden sprong ik nog een keer mee, de uitval mocht niet baten. In de plotseling verschenen een hoosbui reden we onze laatste ronden. Op De laatste klim moesten Nike, Judith en ik de eerste groep laten gaan. Waar de overige 4 JvA'ers sprinten om de overwinning. Een 4de plaats was het hoogst haalbare voor Henriette in een sprint die ontsiert werd door een valpartij. Hierbij waren van ons Lotte en Roos betrokken. Lotte moest deze val met een sleutelbeen breuk bekopen, terwijl Henriette en Moniek naar de huldeging moesten. Regen en zonneschijn dus vandaag, letterlijk en figuurlijk!

Doeii Winanda

In een regenachtig Tsjechië maak ik me samen met Nike, Henriette, Lotte, Roos, Judith en Moniek klaar voor de eerste etappe. Vandaag reden we 1 grote omloop en 1 plaatselijke omloop van 18 km met daarin beruchte Vanpenga. Na 115 kilometer finishte we in Krasna Lipa, daar ging natuurlijk heel wat aan vooraf..
Met maar 56 dames startten we deze 2.2 UCI koers in de regen, na 20 meter start de eerste klim. "Welkom in Tsjechië" schoot er door mij heen. Nike en Judith dachten waarschijnlijk het zelfde, na 20 km moest dit JvA duo het peloton laten gaan. Ze finishte gelukkig binnen tijd. Ikzelf had er ook behoorlijk moeite mee, tot 3 maal toe kwam ik terug in het peloton. Daar streden de overige meiden vel mee om de prijzen. Roos pakte puntjes voor de bergprijs en Moniek verzamelde behoorlijk wat boni seconden en prijzen in natura. De groep van 38 meiden bleef echter bij elkaar tot vlak voor de beruchte berg. De Nederlandse Vera Koedoder koos het hazenpad met een ploeggenote. Zij pakte de winst en de 2de plek. Daarachter reed de groep die gedurende de klim uiteen spatten. Henriette was hierin de slimste en wist met 2 Amerikanen weg te springen. De laatste 500 meter reed ze beide dames vakkundig uit haar wiel en wist de derde en laatste podium plek voor zich op te eisen. Niet ver daarachter onderstreepte Moniek, Roos en Lotte de kwaliteiten van het JvA team door 27 seconden van de winnaar over de meet te komen.
Met opgeheven hoofd finishte ik op 2.01 als 25de.
Morgen gaan we er weer een mooie dag van maken. Regen of zon, koersen gaan we!

Doeii Winanda

the night before, 5 juni 2014
Daar lig je dan in bed.. Te bedenken hoe het leven er 24 uur later uitziet. Mooi, bebloed, blij, teleurgesteld, bevredigend.. Wat het dan ook is ik ben hopelijk bekaf van een mooie koers waarop ik tevreden naar teug kan kijken.
Nu ik dit schrijf zie ik een zware koers voor me, zo eentje met de achterdeur open. Slopend. Een koers waarin ik vecht om mijn steentje bij te dragen aan een mooi verloop. Een keertje mee springen en al het geluk van de wereld hebben dat ik een keer wel in een mooie kopgroep kom. Al was het alleen maar om er even aan te ruiken. Te ruiken aan succes, eeuwige roem, bloemen, goud en boven al het rood-wit-blauw. Echt mee te doen met de raarste en wellicht mooiste koers van het jaar. Zeker als je niet van het kaliber Vos, van Dijk of van Vleuten bent. Dan is dit de koers om je te meten, te kijken waar je staat, je te tonen voor het publiek.
In Nederland liggen 130 dames nu in bed die iets soortgelijks hopen.. Ik hoop voor hun allen op een lichtpuntje. Terwijl ik nog even droom van goud!
Morgen ligt er één van deze 130 dames in een rood wit blauwe pyjama terwijl er 129 zouden willen dan het 24 uur eerder was en ze alles nog een keertje over konden doen.


Ootmarsum, 6 juni 2014
Mijn relatie met de NK's is niet al te best te noemen, het is niet de schuld van het feit dat het een kampioenschap is maar het is te wijten aan het feit dat het onevenredig vaak in Limburg wordt gehouden.(Al kende ik daar als junior wel succes!) Gelukkig is het dit jaar tijd voor Ootmarsum, het is geen Limburg maar er zijn we heuveltjes. Geen meter is vlak maar ik kan het allemaal wel prima aan. De reden dat ik dit jaar weer "wat meer" spanning kende naar aanloop van het kampioenschap. Stunten is voor mij iets anders dan winnen maar wellicht zat er wel een mooie uitslag in.
Papa stond om kwart voor 12 voor de deur, we laden al mijn spullen in die ik nodig achten om een wedstrijdje te rijden. Papa dacht geloof ik dat ik op wereldreis ging.
Afijn goed en wel in Ootmarsum volgde ik de koers van de beloften die volledig uit elkaar was gesprongen en verschillende groepen over het parcours verspreid reden. Zou onze koers er ook zo uitgaan zien? Zo ja was het zaak vooraan de staan bij de start, helaas was deze kans al verkeken toen ik daar een half uur van te voren was.. Dan maar achteraan en meteen naar voren knallen in de eerste ronden. Na het startschot lukte me dit goed en rond de 20ste plek draaide ik na 6 kilometer het stadscentrum van Ootmarsum in. De ronden daarna reedt ik bij de eerste 10 van het peloton en zat op de ideale positie om in derde ronde van een drietal mee te springen. Lucinda Brands, Janneke Ensing, Vera Koedoder en ik kregen even het voordeel van de twijfel en daarmee maximaal 20 seconde voorsprong. Giant-Shimano miste deze groep echter en reed het gat dicht. Op de finishlijn werden we teruggepakt en was het kaarsje even uit bij mij. Op dit moment sprong de koers open en miste ik de slag. Ik raakte verzeild in de derde groep. Mijn ploeggenootje Moniek wist wel aan te sluiten bij de eerste 10 in de koers!
Met het gevoeld dat de koers gedaan was reden we door in de derde groep. Achter ons vielen de echte slachtoffers die snel de koers moesten verlaten. Voorin werd niet doorgereden omdat Roxanne Kneteman in haar eentje voorop kwam te zitten en zo kwam mijn groep terug bij de eerste. De koers stond weer open. 56 dames bij elkaar met nog 4 van de 10 ronden te gaan. Nogmaals werd er doorgetrokken op de finish klim en toen doofde mijn kaarsje. Ik belanden in de 2de groep en Finishte als 52de. Moe en tevreden! Even voor ons pakte Iris Slappendel van de Rabobank de titel voor titelverdedigster, ploeggenoot en carpool maatje Lucinda Brand. Zij slaapt vanavond in het Rood-wit-bauw.
Na een verdiende pizza met papa droom ik weer 364 dagen door!
Doeii Winanda

Het NK tijdrijden, een jaarlijks terug kerend evenement waar ik naar uitkijk. Vaak liep het af met een vreselijke domper en twee keer was ik zielsgelukkig met mijn rit. In 2007 wist ik de snelste tijd te realiseren bij de nieuweling meisjes en mijn eerste titel te veroveren. Vandaag ging de rit over deels hetzelfde parcours maar met een extra lusje. De andere keer dat ik stomverbaasd de uitslag bekeek was in 2011 toen ik goed genoeg was voor de 10de plaats. Deze verwachtingen had ik deze keer (natuurlijk) niet. Wel had ik doelen voor mijzelf gesteld.
Mijn rit liep vandaag goed, het had wat harder gemoeten maar vergeleken met vorig jaar heb ik progressie geboekt en dichter bij de top gekomen. Het is nog een end maar het gaat de goede kant op! Mijn 31ste plek laat dit helaas niet zien.
Annemiek van Vleuten wist de titel op het nippertje te winnen voor Ellen van Dijk en Marianne Vos. ze was 3.50 sneller dan ik.
Op Ootmarsum zaterdag, kijken wat ik dan waard ben!

Doeii Winanda

Met de Nederlandse kampioenschappen voor de deur leek het me goed nog een behoorlijk intensive trainingsprikkel aan mijn lichaam te geven. Omdat ik wedstrijden rijden een stuk leuker vind dat trainen koos ik 3 criteriums uit.
De eerste in de Wijk net voorbij Zwolle werd niets. Niet dat ik dacht direct voor het podium mee te doen maar ik wou wel lekker mee rijden. Dit lukte niet eens en kreeg ik een teleurstellende DNF achter mijn naam.
De volgende morgen in Gouda uitten ik die frustratie in een prima wedstrijden. Net voor de helft van de koers wisten we met 9 dames weg te rijden. Zelf probeerde ik in de finale weer uit deze groep weg te komen. Met de sterke Engelse sprinter Eileen Roe aan boord in de kopgroep leek het me niet handig het op de sprint aan te laten komen. Wegkomen lukte zowel mij als mijn ploeggenoten Henriette Woering niet. Wel kwam mijn voorspelling uit.. Eilleen Roe wist als eerste de finish lijn te passeren. Pas een meter voor de finish kwam ze langs mij gezeild en mocht ik haar dus wel op plek 2 op het podium vergezellen!
De laatste wedstrijd van mijn drieluik werd verreden op HSK Trias, een parcours vlakbij mijn ouders. Mijn eerste wedstrijd reed ik er al als 7 jarige renstertje (zie foto's biografie). Het rondje is sindsdien niets veranderd en valt niet tot mijn favoriete rondjes. Maar zo als ik al zei.. koersen is altijd leuker dan trainen! Dus waagde ik me toch aan het bochtige gevecht wat ik met mijzelf voerde. Er wisten 2 dames te ontsnappen die ik liet gaan. Toen ik veel werk had verricht met mee springen en zorgen dat het gat niet te groot werd sprongen de Shimano dames naar de 2 koploopsters en zou ik ze nooit weer terug zien. In het "peloton" werd redelijk doorgereden maar het ging voor Riejanne Markus niet hard genoeg. Zij sprong weg en ik sprong mee. Uiteindelijk was een 7de plaats voor mij vandaag het hoogst haalbare in de door Amy Pieters gewonnen wedstrijd.
Nu 2 dagen herstellen en dan knallen op het NK tijdrijden!

Lang weekend met koersen 7,8 en 9 juni.

Met de val van de Parel nog duidelijk merkbaar aan zowel mijn fysieke als mentale gesteldheid stonden er dit weekend "gewoon" 3 koersen op het programma.

Op zaterdag vertrok ik zonder verwachtingen in omloop de schermer, in de eerste 2 van de 8 ronden zat ik goed voorin het peloton. Met het idee dat het in het winderige Noord-Holland wel snel zou breken bleek dit niet het geval. Mijn moraal brak wel. Met een domme actie belande ik totaal onnodig in de 2de groep. Daar reden we een redelijk tempo en pakte nog weer bijna het peloton terug. Net niet helemaal, het sloot wel aan bij mijn dag: het was het niet helemaal.

Zondag vertrok ik vol goede moed en tijdrit fiets naar Didam, op het programma een tijdrit van 15 km. Na het rondje verkend te hebben dacht ik dat het allemaal wel zou gaan vandaag. Echter was de wond op mijn ellenboog nog te pijnlijk om echt goed op mijn tijdrit fiets te kunnen liggen. In mineur reedt ik terug naar huis..

Zondag al mijn moed bij een geraapt en mezelf vergezeld met Nadia Stappenbelt. Samen naar de Schermer gereden, mocht het niets worden met de koers hadden we in ieder geval een leuk dagje!
Maar de koers werd het wel. Met bijna elke kopgroep zat ik mee, ik zat goed van voren, mijn wonden trokken beduidend minder dan afgelopen dagen en er stond een mooi windje. Mijn dagje schijnbaar.
In de 2 laatste ronden was ik met 15 andere dames gaan lopen. Echter zaten van Jan van Arckel niet genoeg dames me om de koers echt naar onze hand te zetten. Met een aantal goede sprinters probeerde ik me die ronden vooral te sparen. Anders was ik sowieso geklopt. In het peloton overlegde mijn ploeggenoten ook, ze maakte de overweging; het gat dichten of het gat niet dichten? Optie 1 werd gekozen en in sneltreinvaart kwam de gele trein terug bij de kopgroep op nog maar 1,5 kilomter van de streep. Moniek Teninglo maakte met duidelijk dat ik in haar wiel moest komen. Braaf als ik soms ben gehoorzaamde ik. Alsof ze een volledige sprinttrein was in haar eentje reedt ze met mij en nog 6 andere naar de streep. De rest van het peloton uit haar wiel gereden. In de laatste 200 meter was het op mij aangewezen, lang dacht ik het te gaan halen. In de laatste meters sprinten Natalie van Gogh echter over mij heen. Een mooie prestatie om na dit weekend 2de te worden maar als je zo wordt ondersteund door je ploeggenoten is het balen dat je het niet kunt afmaken. Op naar dat laatste treetje beter!

Doeii Winanda

Opnieuw een mooie koers in mijn trainingsgebied, de weersvoorspellingen iets minder mooi maar als we flink door zouden rijden konden we het droog houden.
Conclusie van het verhaal: we reden het niet door en we redden het dus niet, Willeke Knol en ik redden het in het bijzonder niet. Maar dat later…
De koers was een redelijk typische, er waren redelijk veel aanvallen. Met de Jan van Arckel dames eigenlijk altijd mee in ontsnappingen en na een uur koers reden er 4 dames weg met van ons daarbij Lotte van Hoek. Het peloton vond het voor nu prima, de grote ploegen mee. Maar een kleine delegatie van Rabobank en een aantal sterke rensters die vandaag individueel reden vonden het wel welletjes toen de vier koploopsters 3 minuten voorsprong hadden.
Gestaag reden ze het gat dicht, ik keek toe. Iets te veel wellicht want op een lastige stuk miste ik daardoor de eerste 24 rensters. Gelukkig reden we met de 2de groep dit gat redelijk snel weer terug en was ik terug om mee te doen voor een mooie klassering. Inmiddels was het voorzichtig gaan regenen en besloot Willeke Knol dat zij liever in haar eentje in de regen reedt dan in het peloton. Dat leek mij een slim plan en zo sniekte ik met de sterk rijdende Knol mee. Nog niet eens goed beseffende dat dit wel eens DE slag van de dag zou kunnen zijn deed ik hard mijn best om wat aandeel te hebben in het kopwerk. Wellicht was ik toch al iets te gretig en de combinatie met een glad wegdek pakte in ons nadeel uit. Ik schoof onderuit in een bocht en nam Willeke mee. Zelfs de motorrijder moest er aan geloven. Daar lagen we met zijn 3en. Het peloton reed rustig en verbaasd langs, voor hen lag de koers weer open. Voor mij was het einde verhaal. Ik zag een rode vloeistof uit mijn ellenboog lopen, mijn remhendels scheef staan en mijn mekanieker aan komen lopen. We reden de koers uit, samen. Op een totaal andere positie dan dat we ons avontuur begonnen en hoopte te eindigen.
Opstaan, uithuilen, wonden laten helen en er is snel weer een koers!

Doeii Winanda

Na 7 uur slapen was het alweer tijd voor een ontbijtje en een ritje naar het noorden. In Drogeham werd vandaag om 9:15 het startschot gegeven voor de "Ronde van de Kerspelen". Ik voelde me nog prima en vastberaden om er een goede koers van te maken! De wedstrijd werd verreden over 3 rondes van 33km en 2 van 14km. Na een rustige start nam ik samen met een aantal rensters in de 2de grote ronde het initiatief en zette de boel op de kant. Het hele peloton brak in stukken, samen met 3 andere JvA dames belandde ik in de kopgroep van 15. De andere JvA kwamen in het grote peloton te zitten dat ontstond toen verschillende groepen weer samensmolten. Helaas moest Sigrid na een aanrijding met een wandelaar even naar het ziekenhuis. Beterschap!
Het was in de kopgroep redelijk "rustig", er was een redelijk goede samenwerking tot we de laatste 25km in gingen. Parkhotel zetten met 4 dames de boel op de kant, alleen Lotte zat mee van ons en later kon Moniek nog aanhaken. Zelf was ik gezien voor de winst maar samen met 1 andere dame bleef ik rijden tot het eind. Ik snap nu een beetje hoe vluchters zich voelen als ze nipt het peloton voorblijven op de streep. 3 sec na mij raasde het peloton over de finish. Pfieuw... Dagje kopgroep was dus wel ergens goed voor geweest; een 10de plek!
De overwinning ging uiteindelijk na vele aanvallen naar parkhotel renster Paulina Rooijakers. Lotte werd 4de en Moniek 7de.
Tevreden over dit weekend, nu even was gas terug om over 14 dagen weer te koersen!

Doeii Winanda

De eerste editie voor vrouwen was in 2014 een feit! Een nieuwe "UCI 1.1" koers op de kalender. Zelf had ik het rondje al gezien en was dus goed voorbereid!
De koers begon rustig, in de eerste kilometer reed ik per ongeluk weg. Het mocht geen woorden hebben. Na een paar zware kilometers langs het kanaal reden er 3 topdames weg. Later sprongen er nog 2 dames met veel moeite mee. Ik wist me goed van voren te handhaven, maar mee springen deed ik niet. De grote ploegen lieten het lang afweten omdat bijna iedereen iemand mee had. Pas in de laatste 40 kilometer werd er door Shimano echt gereden. Zelf draaide ik mee, zat ik tenminste van voren! Dit ging heel lang goed. De kopgroep werd terug gehaald op de latere winnares Lisa Brennauer na. Zelf ging mijn "sprint" niet zo als ik gehoopt had na een goede koers. Al had ik van tevoren voor een 27de plek getekend! Morgen de ronde van de Kerspelen!

Doeii Winanda

Vandaag stond er weer een tripje België op het programma. Al om kwart over 7 pikte ik Judith op om vervolgens naar Amersfoort te rijden waar we verder reden met de ploeg. Na nog wat stops waren we compleet en reden vol gas naar de startplaats in Belgie. Wim haalde de rugnummers, Jeroen maakte de fietsen gereed en we kletsen nog even wat tijd vol. Bij de start stonden we echter allemaal weer geconcentreerd voor de koers op het startschot te wachten. Voor ons lagen 128 kilometers met 4 klimmetjes waaronder 2 keer de Monteberg en één keer aansluitend de Kemmelberg. Ook een paar kasseien stroken zijn op genomen in het parcours en de finishstraat. Tot de eerste bergen zaten we met de heel ploeg van 6 rensters keurig in het peloton. Zelf reed ik de Monteberg bij de eerste 20 over, mijn oude gevoel kwam weer even terug! Helaas moest ik 30 km later met de combinatie Monte en Kemmel toch de eerste groep van 44 rensters laten gaan en kwam in een 2de peloton terecht. Hierin reden we samen met JvA dames Roos en Lotte lekker door. Uiteindelijk wist ik op de kasseien naar een 50ste plek te sprinten. Waar ik voor nu zeker tevreden mee ben. Lotte werd 45de, Roos 55ste en Nike finishte in de derde groep. Op naar Overijssel 2 mei en een nationale klassieker op 3 mei!

Doeii Winanda

Afgelopen zondag, tevens eerste paasdag, was het weer zo ver; de Ronde van Gelderland. Het parcours kan ik dromen, daar bleef het vandaag ook weer bij.
Haat en liefde liggen dicht bij elkaar, ik haat de koers in Gelderland ieder jaar een beetje meer. Ik hoop dat ik over een jaar weer vreselijk van die koers ga houden!
Maandag was het een heel anders verhaal, een koersje combineren met een gezellig bezoek aan mijn ouders. Waddinxveen lag op de route. Ik verwachte niets (zeker niet na gister) maar hoopte het benzinegeld terug te verdienen.
Met alleen clubrensters aan het vertrek kon ik van af het begin van de koers mee doen in de wedstrijd. Helaas werden alle uitloop pogingen voor ze het vermelden waard waren al in de kiem gesmoord. Maar ik wou kosten was het kost een massasprint ontlopen omdat er een paar snelle dames in het peloton zaten en mijn sprint dit jaar nog niet je van het was. Mij lukte het niet weg te komen, een schotse dame lukte het 10 ronden voor het einde wel. Gelukkig werd ze met 5 ronden voor het einde keurig werd terug gereden door een aantal teamgenootjes. We kregen dan wel een massasprint maar gelukkig wel om de eerste plaats. Al was in niet helemaal zeker van mijn zaak, wegrijden lukte echt niet meer. Dan maar alles op de sprint, die ik gelukkig goed aan ging. Aschlyn van Baarle kwam dicht... maar bleef net achter mij op de streep!
Meteen een streep door de teleurstelling van gisteren, ik kan dus nog steeds fietsen!

Doeii Winanda

De dag van gister en natuurlijk de daar voorafgaande etappes hadden er bij ons zessen al aardig ingehakt, maar gemotiveerd stonden we aan de start van de laatste etappe. We zagen Jeanne bij de junioren 20 minuten voor onze start keurig als 3de over de streep komen wat natuurlijk leuk was om even te zien!
De laatste etappe was er een over 7 ronden van 15,1 km met een totaal van bijna 105 km. Na gister natuurlijk een eitje... of toch niet? De wind was scherprechter in dit alles, windkracht 5 en voor mijn gevoel 80% van de tijd tegen.
Het koers verloop was voorin hectisch, helaas kregen Nike, Henriette en ik hier weinig van mee. We kwamen in de groep der geloste terecht, maar onze inspanningen waren niet voor niets. We mochten de 105 helse kilometers fietsen, tijdens niet zo leuk, achteraf voldaan dat we over de streep kwamen. Moniek, Lotte en Judith vochten voorin mee voor hun plekje. Waar een kopgroep van 8 rensters uiteindelijk ging lopen, Loes Gunnewijk en Chantal Blaak mochten vechten voor de overwinning, de laatst genoemde won. Moniek en Lotte finishte even later netjes in het peloton, Judith daar net achter. Nu ik dit schrijf een dag later zit ik uitgeteld op de bank, de tassen uitgepakt, de was gedaan en mijn fiets even opgeborgen morgen klim ik er wel weer even op! Aan een rust dagje ben ik nu wel toe. We hebben deze week ons uiterste best gedaan. Een echte topklassering zat er niet in maar ik zie de ploegentijdrit als positieve uitschieter!
We hebben deze week ons uiterste best gedaan, daarbij was het een leuke week en een goede investering voor de toekomst!

Doeii Winanda

De koningengrit van 136,7 km stond vandaag op het programma. Gister was het hele klassement op zijn kop komen te staan door de winst van Koedooder en vervolgens de TTT. Vandaag zou wellicht de dag van de waarheid zijn.
De start verliep wederom hectisch, maar we zijn wat gewend inmiddels. In een rustig tempo werd het eerste stuk verreden, onze Judith was degene die hier verandering in bracht. Zij zette de eerste aanval in en kreeg een maximale voorsprong van 15 sec. Daarna besloten de topteams toch te gaan rijden en werden Henriette, Nike en ik gelost en kwamen in de tweede groep terecht. Lotte, Moniek en Judith konden zich goed handhaven in het peloton. Maar omdat hier geen echt tempo werd gemaakt kwamen het peloton en de tweede groep weer bijeen. Vlak daarna reden er 17 rensters weg die weg bleven tot het einde, Lucinda Brand reed hierbij weg en soleerde naar de winst en het geel. Daarachter finishte Lotte, Moniek en Judith in het peloton. Terwijl de andere 3 finishte in een achtervolgende groep. Maar we zijn er morgen alle 6 nog bij! Nu eerst goed herstellen en dan morgen nog 104 km.

Doeii Winanda

Een dubbele dag zorgt altijd voor wat extra stress, zeker vandaag omdat er maar weinig tijd tussen de etappes zat. Niet echt mijn ding.
De ochtend etappe van net geen 100 km werd er één van wandelen en hollen. Vallen en weer opstaan, maakt u zich geen zorgen mijn banden bleven hard en samen met de overige 5 JvA dames bleven we gelukkig overeind. Vera Koedooder hield het vandaag op hollen en soleerde naar de zege en pakte het geel. Wij, JvA, verloren helaas wat secondes doordat we achter een valpartij zaten op 3,1 km voor de meet. Op zich niet heel erg, mijn klassement is toch al niet zo goed meer. Het voornemen dat het echt beter moest dan gister was nog niet ingelost. Maar met een middag etappe die ons wel moest liggen deden we dit alsnog!
Omdat we met alle 6 gestarte dames konden vertrekken in de team time trial hadden we een fysieke en natuurlijk mentale voorsprong! De samenwerking verliep gedurende 15,1 km durende rit niet altijd geheel soepel. Nike en Henriette moesten helaas na 10km laten gaan. Wel klokte we een meer dan keurige tijd, wel een beetje gek om te zeggen. Maar ik denk echt dat we trots kunnen zijn! We worden als (club!)ploeg 14de op 1.28 van de ploeg die wereldkampioen is op dit onderdeel; Lululemon.
Tevreden naar bed dus, tot morgen! Er staat een zware etappe voor de boeg van 136 km. Kijken wat het ons brengt!

Doeii Winanda

Vandaag stond een rondje te wachten van 37,9 km, met als scherprechter, naast de wind die in Groningen altijd staat, het vestingsplaatsje Bourtange. Dit rondje mochten we 3 keer rond. Bekend terrein voor mij omdat ik er in 2009 het NK voor junioren reed en derde werd. Warme herinneringen dus, die vandaag als rook de lucht in vlogen.
De start, die overigens gelegen was op een prachtige locatie als je daar oog voor had, verliep nog al chaotisch. Een voorbode voor de rest van de koers. Naarmate Bourtange dichterbij kwam werd er steeds harder gereden, harder geremd en harder geschreeuwd. Waarna in Bourtange het peloton is stukken viel. Moniek kon als enige mee met het voorste peloton, Judith en Nike vonden hun plaats in de tweede groep. Zelf belande ik na een lekke band en fietswissel en weer een wielwissel in de derde en laatste groep samen met Henriette en Lotte. Steeds was Bourtange de plaats waar de slagen vielen en de groepen wegreden in de kop van de koers. Moniek eindigde uiteindelijk na een sterke koers in de tweede groep op plek 46. Nike en Judith eindigde in de groep die inmiddels de derde groep was geworden net bij de eerste honderd. Zelf eindigde ik nog al gefrustreerd maar gelukkig wel ruim op tijd in de laatste groep. Zin in de twee etappes van morgen! In de ochtend hebben we een gewone etappe en in de middag een TTT!

Doeii Winanda

Gisteravond was ik al met het team vertrokken naar Groningen. We hebben ons geïnstalleerd op het Pagedal, wat ons huis is voor de komende dagen, we slapen én eten daar. Als eerste stond er een leuk aangeklede ploegenpresentatie op het programma in een theater. Ik mocht namens de ploeg onze doelstellingen vertellen; de clubtrui en wellicht een keer de trui voor de meest aanvallende renster. Wim (mijn ploegleider) kwam later nog even aan het woord in een stukje over de ontwikkeling in het vrouwenwielrennen.
Maar goed door naar de koers, daar is het hier natuurlijk om te doen is. De eerste en kortste etappe (93,4 km) startte en finishte in Delfzijl, we reden 4 ronden van elk 22,3 km.
De spanning onder de 186 startende rensters was om te snijden! Na het startschot knalde de topploegen er vandoor. Ik zat vooraan maar kon me niet meten met deze toppers. Groepen klapten uit elkaar, anderen reden weer naar elkaar toe maar na een ronde lag het vast. Er was een kopgroep van 28 rensters en daar achter een groep van 70 waar ik en nog 4 Jan van Arckel rensters in te vinden waren! Met heftige wind die we vooral op de kant hadden werd het een pittige koers. In de kopgroep echter lieten ze het net te lang lopen en zo kon "mijn" groep in de laatste tien kilometer toch nog aansluiten bij de kopgroep van 28. Zelf werd ik er helaas in de laatste kilometers afgereden, iets te weinig gegeten wellicht. Na de koers kwam ik er achter dat mijn tube lek was... Botte pech dus! Voorin sprintte Nike(van JvA) naar een plek bij de eerste 25 in de door Kirsten Wild gewonnen etappe. Lotte, Judith en Moniek (allen JvA) waren vooral bezig valpartijen te ontwijken maar ook zei kwamen safe over de meet. Op naar morgen, kijken wat ik er dan van maak en natuurlijk wat we er met de ploeg uit kunnen halen!

Doeii Winanda

Gent- Wevelgem voor vrouwen... een beetje een rare naam voor een koers die helemaal niet start in Gent. We rijden het laatste deel van de mannen koers en stiekem is het dus best leuk dezelfde naam te hebben als deze grote koers.
De start in Ieper stond gepland om half 1 in Ieper. Een rot end rijden vanuit Apeldoorn en dus vertrokken we met de gehele meute al op zaterdag richting Belgie. Rond half 11 lagen we in onze Belgische bedden te dromen over een paar klimmetjes met kasseien.
Zondag bleek het heerlijk weer en lagen waarschijnlijk alle klimmen er ook prima bij. Op de route kwamen we 5 klimmen tegen, eerste de combinatie Bemelenberg en Monteberg, daarna de banenberg en dat nog een keer de combinatie. De eerste verliep goed voor mij, de afdaling wat minder. Met een klapband en een mooi stukje stuurmanskunst bleef ik nagenoeg ongeschaadt. Wel verloor ik de kop van de koers. Echter sloot alles weer aan bij het peloton voor we nogmaals . Pas bij de laatste 2 klimmen ontstond een kopgroep van 8 dames die uiteindelijk zouden sprinten voor de winst.
Ik zelf zat in het grote peloton en reed lekker mee. Helaas blijkt een sprint nog niet mijn ding dit jaar.. ik eindigde als 54de. Wel weer een beter gevoel dan vorige weet dus op naar de Energiewachttour volgende week!


Doeii Winanda

Na een paar klassiekers in België en het omnium in Londen tijd voor een weekendje Nederland. Naja Nederland.. zeker zaterdag moest je niet te ver inrijden want anders was je toch weer in België. Zaterdag was het te doen in Oud-Vossemeer, samen met Lotte kwam in aan bij dit rondje om de kerk. Letterlijk.
De koers zelf verliep prima voor een eerste criterium van het jaar, 6 dames namen en riante voorsprong maar in het peloton kon ik lekker mee fietsen. De eindsprint werd hem helaas niet en ik eindige als 22ste.

Zondag ochtend weer klaar voor vertrek, ditmaal werd Huijbergen op de tomtom ingesteld. Een lange ronde van 2,5 kilometer die we 26 keer mochten afleggen. Ik startte voortvarend. Helaas zat ik niet bij de ontsnappingen maar wist ik wel weer terug te rijden naar deze groepen. Met het gehele peloton... helaas pindakaas. Roxanne Kneteman overigens daar gelaten, ze won de koers solo. . Ook weer een slechte eindsprint vandaag en het bracht mij vandaag een 31ste plaats.
Wel lekker nog een stuk naar huis gefietst met Rob en Lotte van Hoek! Op naar betere uitslagen :-) het goede gevoel kom er wel aan.

Doeii Winanda

Of ik in navolging van de 3de ronde van de Revolution series ook de 4de en 5de ronde wou rijden? Natuurlijk wou ik dat. Al viel de 5de een laatste een beetje vervelend in het zelfde weekend als Strijen en 2 mooie koersen in Drenthe ik koos er voor wel te gaan. Op de baan koersen vind ik nu eenmaal prachtig om te doen en zeker omdat het op de baan van Londen was kon ik het echt niet laten! Dus reisde ik af met een paar andere Nederlanders naar Londen. Op het programma een olympisch omnium en al 2 weken geen baanfiets aangeraakt.
Bij aankomst in Londen voelde ik het al een beetje aankomen, ik was niet helemaal fit. Dit vertaalde zich in mindere races die ik had gehoopt en verwacht. Tactisch was het ook niet helemaal wat ik van mijzelf verwacht ben, wat dat betreft een kleine domper dus. Positieve punten waren er gelukkig ook dit weekend, ik reed een goede afvalkoers, wat lang niet altijd mijn sterke punt is. Daarnaast was het geweldig om voor een uitverkocht "Lee Vally" te rijden tegen de beste van deze wereld. Als ik de uitslagen lijst zo bekijk kan ik echt niet tevreden zijn maar mij te schamen dat ik niet in de top van het klassement voorkom hoef ik ook niet.
Alles bij elkaar heb ik genoten om er te mogen fietsen en maakt het me gretig voor de komende koersen!



Doeiii Winanda

Voor mij stond afgelopen woensdag de eerste wegwedstrijd op het programma. Zo als vaak in het voorjaar was het te doen bij onze zuiderburen.
Zondag middag was ik terug gekomen vanuit Mallorca en heb genoten van 2 weken zon! Met al die trainingen aldaar moest het dus met mijn vorm geen probleem zijn. Al is een eerste wedstrijd altijd spannend en vaak niet een van de beste van mijn seizoen.
Op dinsdag avond vertrokken we met de rensters Judith Bloem, Nike Beckering en Karen Elzing en ik naar België om daar te overnachten. Niet te vergeten waren onze verzorger Adri, mechanieker Jeroen en natuurlijk onze ploegleider Wim ook van de party!
Woensdag ochtend om 7 uur zaten we klaar aan het ontbijt om een uurtje later te vertrekken naar de startplaats. Daar werd om 11 uur vertrokken voor 116 km koers die voerde over een korte aanloop van 27 km en 4 plaatselijke ronden van 21 km. In het plaatselijk rondje was een kasseien klimmetje opgenomen. Tot we de eerste keer daar passeerde zag alles er rooskleurig uit. De benen voelde goed, helaas kwam ik er op de eerste kasseienklim achter dat ik ook mijn hersenen in had moeten schakelen. Op de cruciale punten had ik te veel rensters mij voor laten gaan niet goed realiserend dat het klimmetje ons op stond te wachten. Te ver van achter begon ik de klim. Veel rensters kon ik nog wel passeren maar aansluiten bij de eerste groep lukte mij niet meer. Ook de andere 3 rensters kende een zwak momentje op welke manier dan ook en we zagen elkaar weer in de laatste grote groep. De organisatie/jury besloot gelukkig om ons wel 4 keer te verwennen met de kasseienklim en werden dus ook alle vier geklasseerd! Ik zelf kreeg het nummer 81 voor mijn naam, wat al aanzienlijk beter is dan de gebruikelijke DNF in mijn eerste koers. Ik hoop dat het een voorbode is voor de rest van dit seizoen! Met in ons achterhoofd dat dit beter moet en kan toch de 116 km koers in onze benen keerde we weer huiswaarts. Tot zondag België! Dan zijn we er weer in het Hageland:)

Doeii Winanda

Eerst is er altijd de stress... wat moet ik meenemen voor 2 weken Mallorca? Niets vergeten en niets te veel meenemen, het blijft een lastige kwestie. Hopend dat mijn tassen niet te zwaar waren reisde in zondag ochtend net even iets te vroeg af naar Eindhoven waar ik Chrisje trof om naar Mallorca te vliegen! In het vliegtuig zaten van Jan van Arckel ook Karen en Lotte die we pas zagen in Palma.
Gelukkig lukte het me weer om alles mee te krijgen en hoefde ik op Eindhoven geen kleding achter te laten, pfieuw! Alles was mee en aan het eind van het verhaal was ik alleen mijn baanfiets vergeten.. maar dat vertel ik zo.
Ik was dus klaar 2 weken heerlijk fietsen op Mallorca. Eerst een weekje met de club(ploeg) en daarna nog een week met mijn vader en iedereen die daar ook nog bleef.
In de eerste week troffen we het meteen met prachtig weer en een gezellige groep. Dankzij verschillende mensen die daar goed de weg kenden (Dennis Raadtgever, Miriam van Dijk, Barend Hoveniers) prachtige plekken gezien. Heren en dame waarvoor dank! De mooiste route vond ik toch wel langs de west kust naar het noorden vanuit Palma, de Soler afdalend en 4 klimmen was ik er wel een beetje klaar mee.. maar Judith stond er deze dag op de 5 uur vol te maken. Ik haakte natuurlijk niet af en we reden samen een stukje door en na die 5 uur durende rit lekker lunchen bij "Frankies".
De dagen vlogen voorbij en de ploeg vloog zondags weer naar huis, mijn vader (Jaap) vloog die dag naar Mallorca en met hem zou ik de tweede week doorbrengen. Ook Chrisje, Moniek en Karen bleven nog in de buurt en ook hier dus nog lekker mee gefietst! Wel hebben we deze week met de aantal fietsuren iets rustiger aan gedaan. De woensdag nam ik zelfs een volledige rustdag en heb met mijn vader het eiland met de auto bekeken. Lunchen op een nagenoeg leeg strand, koffie drinken met uitzicht op een baai, vogels kijken in het natuurpark en uitwaaien op het meest noordelijke puntje van het eiland. Het leek wel vakantie (of is het dat stiekem al bijna 2 weken?)
Een andere gast in het hotel van Harry Ruiterkamp die zelf er graag even op de piste van Palma wou kijken. Hij bedacht dat ik daar wel een wedstrijdje kon rijden, ik was er wel voor in. Mits hij het regelde, donderdag morgen om 9 uur stonden we op de piste van Palma. Ik kon die avond trainen en zaterdags rijden. Harry had de baan gezien, maar mocht net als mijn vader die avond daar ook trainen. Ik was tenslotte op trainingskamp dus ik hield in mijn volgende trainingen minimaal rekening met de wedstrijd maar gespannen was ik stiekem toch wel. De fiets die ik mocht lenen was van Dany, een leuke jongen. Een kleine vergelijking met de rattenvanger van Hamelen is op zijn plaats, alleen het de kindervriend geen ratten maar kinderen achter zich aan! Als trainer van de wielerschool van Juan Llaneras deed hij het fantastisch leuk. Hij organiseerde de wedstrijd van zaterdag en leek het maar wat leuk te vinden dan ik mee deed, ook speakerde hij tijdens de wedstrijden. Jammer dat ik geen Spaans spreek want aan het publiek te merken was het erg vermakelijk wat hij allemaal vertelde! Nou goed even terug naar mijn wedstrijden, ik was dus gespannen maar had er zin in, de fiets paste bijna goed. Mijn stuur zat iets te ver en was iets te breed. Het leek me niets te deren en won beide wedstrijdjes(afval en puntenkoers). Als beloning kreeg ik 2 tegoed bonnen die Harry kreeg voor zijn 2de week op Mallorca, sportvoeding, een beker, en een prachtige bos bloemen. In de traditie at ik daarna met papa en Harry en met de bloemen snel naar "Frankies" om hem te bedanken voor alle heerlijke kopjes koffie, broodjes salades etc.. De volgende dag stapte ik de dag erna terug in het vliegtuig naar huis. Moe maar voldaan!

Laat het seizoen 2014 maar komen,

Doeii Winanda